De vrijwilligers van De Wijkse Moestuin zijn goud waard en ik waardeer hen enorm, om hun inzet, maar vooral vanwege hun gezelschap, openheid en gesprekken. Dus kortom, om hun mens-zijn. Zij vormen het hart van De Wijkse Moestuin. Het is een heel uiteenlopende groep mensen, die met hart en ziel komen werken in de tuin. Hieronder komen zij aan het woord om te vertellen wat hen beweegt om hun tijd en energie in te zetten.
Mocht je, geïnspireerd door hun verhalen ook zin en tijd hebben om te komen werken dan ben je natuurlijk van harte welkom en kun je je bij mij aanmelden.
Koken met verse ingrediënten is een passie van Wilma
Wilma meent te herinneren dat ze via een krantenbericht over een Open Dag las over De Wijkse Moestuin. Tijdens een gesprek en rondleiding met Bea hoorde ze dat er een mogelijkheid was om als vrijwilliger in de moestuin te komen werken. Nog bijkomend van een woelige periode in haar leven leek de tuin precies te kunnen bieden waar ze naar op zoek was: ‘uit je hoofd, in je lijf!’ Bovendien staat ze hier aan de basis van al het eetbare dat zo haar interesse heeft!
Fermenteren, met schimmels werken, kruiden drogen, eigen thee maken etc. Al jaren verdiept ze zich in herkomst en groeiwijze van voedsel en of je met alle onderdelen kan werken in de keuken. Zeker niet alleen in theorie, maar ook praktisch door zelf te experimenteren en regelmatig te eten in toprestaurants. Zij en haar man bezoeken op hun reizen restaurants (over de hele wereld) om kennis te maken met nieuwe producten en bereidingswijzen. Bijvoorbeeld het Parijse restaurant l’Arpège (chef Alain Passard, 3 sterren vega restaurant), het pop-up restaurant NOMA in Kopenhagen , of dichterbij restaurant ’t Klooster hier in Wijk bij Duurstede, dat werkt met producten uit De Wijkse Moestuin en het Voedselbos.
Om te onderzoeken of het werken in de tuin wat voor haar was, heeft ze eerst een aantal ochtenden meegedraaid. Op basis daarvan besloot ze de woensdag als vaste dag te kiezen. De combinatie van lichamelijk bezig zijn en meteen iets leren over groei- en bloeiwijze van de groentes, eetbare bloemen en het fruit past haar goed. De gezelligheid van de groep is prettig. “Het is meer dan alleen werken”, zegt ze over haar werk in de moestuin.
Ondertussen heeft ze nog meer plekken gevonden waar ze bezig kan zijn met haar favoriete hobby: in het Wijkse Voedselbos bijvoorbeeld en in een tuinderij in Ressen die kruiden en bloemen teelt voor sterren restaurants, of gewoon in de natuur tijdens het wildplukken voor de maaltijd thuis.
Verbeter de wereld, begin bij jezelf
Van beroep was Sylvia maatschappelijk werker. Overigens in een tijd dat je nog tijd had voor de client. Na haar pensionering is ze meteen vrijwilligerswerk gaan doen om het gevreesde zwarte gat te vermijden. Twee dagen per week kookt ze als vrijwilliger bij een conferentieoord. Nadat alles stil kwam te liggen door Covid, zocht ze een nieuwe invulling. Ze is al sinds 2017 oogstgenoot en besloot daarom haar steentje bij te dragen aan een betere wereld door tuinvrijwilliger te worden.
Ze kijkt bijna geen tv en het liefst leest ze ook geen kranten; teleurstellend al die machthebbers die er maar een potje van maken. Ze sluit zich er liever voor af. In plaats van al die ellende binnen te laten komen denkt ze over dingen na. Ze is altijd al een zoeker geweest. Naar essenties, ook van ons bestaan. Ze vindt dat er iets moeten veranderen, zoals we nu leven is niet langer houdbaar. Daar kan ze zich echt zorgen over maken. Maar de vernieuwing zoekt ze in de eerste plaats in zichzelf.
Sylvia kleurt regelmatig buiten de lijntjes. Voelt zich daardoor soms wel een buitenbeentje. Ze heeft wel geprobeerd zich te plooien naar de mores, maar merkt dat ze daardoor teveel van haar manier van leven moet inleveren. Ze doet zoveel mogelijk dingen die bij haar passen.
Ze voelt zich erg thuis in de moestuin en ook in de donderdag groep. Ze geniet van de gesprekken met de anderen. De wens van veel mensen tegenwoordig is dat je mag zijn wie je bent. Zo’n sfeer hoef je niet ver te zoeken heeft ze ontdekt, is gewoon te vinden in De Wijkse Moestuin!
Vrijwilliger zijn kan op vele manieren. Ben Pieter doet het vanuit een bestuursfunctie
Vanuit Zeist vertrok Ben Pieter naar het Westland waar hij zijn eerste onderwijsbaan vond. Zijn volgende baan was in Wijk bij Duurstede, waar hij – inmiddels getrouwd - in 1996 naar toe verhuisde. Ze kwamen terecht in een leuke buurt, waar ook nu nog echt sprake is van verbinding. Een goed voorbeeld is het jaarlijkse oliebollenfeest en het initiatief van acht buren om gezamenlijk een sedumdak op de tuinschuren annex carport te laten aanbrengen.
Ben Pieter wil graag een bijdrage leveren om het leven voor anderen een beetje leuker te maken. Ergens bij horen vindt hij belangrijk. Zo is hij actief in kerkgemeenschap en heeft hij een leuke vriendengroep die elkaar als verjaardagskado verrassen met een gezamenlijke activiteit.
Ben Pieter en zijn vrouw Carine zijn al jaren oogstgenoot (gestart in Cothen bij de Buurderij). Het terrein van de zorgboerderij Abrona de Bossewaard was een leuke plek om te starten, maar hij denkt dat de mogelijkheid om te kunnen groeien op het terrein in Wijk bij Duurstede wel beter is. Ze zijn heel blij met tuin. De moestuin voorziet in behoefte van veel mensen; is meer dan alleen maar oogsten. De tuin maakt het leven leuker.
Vanwege zijn werk heeft hij nog geen tijd om op regelmatige basis een ochtend in de tuin te werken. Daarom participeert hij op een andere manier: de Denktank: een groep mensen die zich in een bepaald onderwerp verdiept omdat het zinvol kan zijn voor de moestuin. Hij wil graag meedenken om de door Bea gezette stip op de horizon te bereiken. Langzaam er naar toe werken. Hij is de voorzitter van de ondertussen opgerichte Stichting Vrienden van De Wijkse Moestuin. Fondswerving, een belangrijke taak van de stichting, is geen doel op zich, maar nodig om doelen te kunnen realiseren. Dus bij een doel wordt gezocht naar een fonds om het doel te realiseren
Wat hij zo leuk vindt aan zijn betrokkenheid bij De Wijkse Moestuin is dat hij met anderen (allemaal verschillend) werkt aan een gezamenlijke zaak: in stand houden en verder ontwikkelen van De Wijkse Moestuin, om die nog een beetje leuker te maken. En zeker ook, dat hij de ontwikkeling van groenten en dergelijk meemaakt, fascinerend en leerzaam.
Hij doet niet snel iets alleen omdat het nou eenmaal zo hoort
Wim, voorheen leraar biologie, is een echte vogelaar. Niet verwonderlijk dat hij degene is die de valkenkast in de tuin heeft gebracht. Hij kwam dat ding ergens tegen en kon die goedkoop op de kop tikken. Zijn voorstel om die kast in de moestuin te zetten nam Mathijs enthousiast aan. Al de eerste zomer na plaatsing kwam er een nest in! Momenteel is hij bezig om een goede plek te vinden voor een uilenkast. Grote kans dat dat het het bosje op het Vikinghofterrein wordt. Voor de uil gemakkelijk om te komen jagen in de Moestuin. Om de muizenstand een beetje binnen de perken te houden, toch een van de concurrenten van de oogstgenoten.
Sinds een paar jaar is Wim gepensioneerd. Hoewel ‘gepensioneerd zijn’ een prima dagbesteding is, kent ‘alle dagen weekend’ ook zijn beperking. Daarom had hij behoefte aan een vaste activiteit. Hij kende de Buurderij in Cothen al, omdat hij al vrijwilliger was op de Bossewaard in het tuinonderhoud. Het leek hem leuk om tuinvrijwilliger te worden in de De Wijkse Moestuin. De donderdag is zijn vaste dag. Ondertussen is hij zeer tevreden met wat hij in de moestuin doet. Hij wil vooral met lijf en leden aan het werk zijn. Overigens heeft hij wel een gescheurd spiertje opgelopen door al dat fysieke gedoe. Een goede les, maar toch zal hij niet gauw kiezen voor zittend werk. “Ik ben geen type om me druk te maken over beleidszaken in een of ander bestuur”, zegt hij.
Hij had plannen om na de pensionering van zijn partner samen te gaan reizen. Brits Columbia of Madagaskar. Corona heeft hem wel aan het denken gezet. “Willen we nog zulke reizen maken?”, vraagt hij zich af. Hij laat het onderwerp nog maar even rusten. Het is nog niet zo ver. Voorlopig is hij op donderdag in de moestuin te vinden.
Als ze hulp kunnen gebruiken, dan help ik toch even mee?! Kees van der Heide ten voeten uit!
Kees hoorde over de moestuin (toen nog de Buurderij in Cothen) via een publicatie over een Open Dag. Toen Bea vanuit Cothen haar intrek nam bij Mathijs in zijn Wijkse Moestuin heeft hij geholpen met de verhuizing daarnaar toe. En van het een kwam het ander, nu is hij op woensdag tuinvrijwilliger en levert hij ook nog hand- en spandiensten op andere momenten en plekken in de moestuin, oa tijdens de meewerkdagen.
Kees en zijn vrouw waren door omstandigheden erg betrokken bij het gezin van hun zoon. De vrouw van Kees overleed 10 jaar geleden, na een kort ziekbed, maar Kees helpt het gezin nog steeds waar hij kan. Elke donderdagmiddag heeft hij een kleinkind op bezoek. Hij vindt het heerlijk om telkens een kleinkind voor zichzelf te hebben. Ze bakken dan koekjes, of doen iets anders gezelligs. Na de gezamenlijke avondmaaltijd komt er een einde aan de pret.
Kees heeft een volle week: hij doet al 40 jaar de administratie van de kerk. En nu er verbouwd wordt (de Open Hof) helpt hij ook een handje mee. Ook maakt hij deel uit van de werkgroep Landschapsbeheer van Ver. Natuur en Milieu Wijk bij Duurstede. De werkgroep houdt zich bezig met het knotten van wilgen en snoeien van hagen.
Op maandag gaat Kees met zijn wandelmaatje op pad. Rondjes van soms 25 kilometer. Ze nemen water, koffie en hun lunch mee. Ze kennen elkaar van de tijd dat ze samen de klas van een van zijn kleinkinderen van school naar de gymzaal begeleidden. Als de kinderen aan het gymen waren doodden zij hun tijd met het wandelen van een rondje Wijk. Toen de kleinkinderen geen begeleiding meer hoefden, zijn hij en zijn maatje gewoon blijven wandelen op die maandag. Op dinsdag brengt hij af en toe een familielid naar de dokter. Op woensdag is hij in de Moestuin, op donderdagochtend zwemt hij. En op vrijdag doet hij zijn huishouden. Tussendoor heeft ook zijn eigen moestuin aandacht nodig. Ook heeft hij laatst een droogkast gemaakt voor in de moestuin. “Ik vind het leuk om te doen en draag graag op deze manier mijn steentje bij”, zegt hij opgewekt.
Je werkt tot aan je pensioen, toch? Wouter, al 40 jaar werkzaam bij Bartimeus, dacht daar anders over
Na een tijdje thuiszitten met burn-outklachten kon hij weer aan het werk. Die periode thuis had echter een zaadje in zijn hoofd geplant: Werken is leuk, maar je kunt ook prima gelukkig zijn als je geen betaald werk doet. Bovendien had hij soms het gevoel dat een burn-out nooit helemaal over gaat. Hij kauwde een tijdje op het idee, bekeek en besprak de mogelijkheid om eerder te stoppen en waagde de stap.
Wouter kwam in aanraking met de moestuin door zijn oudste zoon Daniël, deze kende via via de eerste eigenaren. Hij besloot een abonnement te nemen.
In de moestuin hoorde hij dat er een mogelijkheid was om vrijwilligerswerk te doen. Tuinieren heeft hij van jongs af aan al leuk gevonden, dus dat leek hem wel wat. Bovendien heeft een mens behoefte aan structuur, een vaste dag moest het dus worden en dat werd de donderdag. En omdat het beviel, ook maar de vrijdag erbij. De sociale contacten, het afwisselende werk en het buiten zijn maken het een ideale dagbesteding voor hem.
Het afgelopen jaar heeft hij de hele tuincyclus meegemaakt. Wat hij zelf gezaaid/gepoot heeft en gedurende een tijd de ruimte heeft gegeven om te groeien, lag uiteindelijk op zijn bord. “Heel mooi om zo’n hele cyclus mee te maken”, vindt hij.
Al met al is hij erg blij met zijn beslissing. Want ook voor andere dingen, bijvoorbeeld zijn kleinkinderen heeft hij nu meer tijd.
Soms loopt het anders dan gepland. Het overkwam Dennis.
Dennis is de handige Harry van de moestuin. Met zijn 33 jaar verlaagt hij aardig de gemiddelde leeftijd van de vrijwilligers in de tuin.
Hij geniet van zijn werk: de vernieuwing van de kassen, het afdak, de trekkerschuur, de spoelplaats, allemaal maaksels van hem. Eigenlijk verloopt zijn leven best soepeltjes. Maar dat is wel eens anders geweest. Hij was een tijdje de regie over zijn leven een beetje kwijt. Maar dat is aardig goed gekomen. En is hij zelfs – na alle ellende – blij met wat er uit voort gekomen is.
Circa 3 dagen per week is hij in de moestuin te vinden. Vanaf de weg kun je zijn scooter al zien staan. Hij is destijds begonnen bij Mathijs in de tijd dat de moestuin nog geen zelfoogsttuin was. De tuin is door Bea veranderd en gegroeid en Dennis veranderde en groeide mee.
Hij vindt de aanwezigheid van andere mensen (vrijwilligers, oogstgenoten) in de tuin gezellig en is hij blij met de waardering die hij voor zijn werk krijgt. Ondertussen heeft hij geleerd te accepteren dat niet alles in één keer goed moet zijn. Maar af en toe betrapt hij zichzelf erop dat hij alles te precies wil doen, te lang blijft hangen in dingen, gaat malen en geprikkeld raakt. Gelukkig heeft hij geleerd zich daar weer uit te draaien.
Hij is al ver gekomen, maar is er nog niet. Voorlopig zit hij best in de moestuin! En nog een voordeel: al is hij geen echte kok, hij proeft wel degelijk het verschil tussen de tomaten, komkommers en de sla uit de tuin. 'Kookt' hij toch nog gezond en lekker!
Ank
Er lopen weer koeien rond mijn huis en ook het fruit is weer terug. Ik wil hier nooit meer weg!
Ze woonden 40 jaar geleden in het lawaaierige Zwanenburg en waren dat een beetje zat. Ook de collega van Ank’s man had het wel gezien in de drukte. Gezamenlijk besloten ze op zoek te gaan naar woonruimte in een ruime straal rond de buurt waar Ank geboren was: Schalkwijk. Het zat ze mee: aan de Wijkersloot was een boerderij te koop die al door vorige bewoner gesplitst was. En zo begon hun Wijkse avontuur. ‘Je komt er nooit helemaal tussen bij de echte Wijkse. Je hebt niet nou eenmaal niet bij elkaar in de klas gezeten. Bovendien zijn ze op de Wijkersloot meer gericht op Cothen dan op Wijk, daar waar onze kinderen naar school gingen en wijzelf ook sporten”.
Ze is graag buiten actief bezig. Vroeger ging ze elke week met de buurvrouw een rondje hardlopen, zelfs een keer een halve marathon. Dat was eens maar nooit weer overigens. En wandelen met haar gezin of alleen met haar man. Niet dat grootschalige als een 4daagse, maar wel zelf uitgestippelde (meerdaagse) wandeltochten. Door de weeks is het streven om in ieder geval twee dagen per week samen met haar man te fietsen en/of te wandelen.
Het werken in De Wijkse Moestuin valt eigenlijk ook wel onder sportief bezig zijn. Hoewel ze zelf een flinke tuin heeft waar ze lekker in kan werken vindt ze het ook leuk om samen met anderen te werken. Bovendien leert ze veel van Bea over het groeiproces van diverse groenten, fruit en kruiden. Biologische voeding vindt ze erg belangrijk. Door De Wijkse Moestuin worden mensen een kans geboden om vers van het land te eten. Ze is erg blij met een dergelijk initiatief.
Haar vaste werkdag is maandag. “Dan begin ik de week lekker in de buitenlucht” is haar argument.
Wendy
Ontdekken en onderzoeken
Wendy studeerde rechten. Na 5 jaar werken achter een bureau, was ze wel klaar met dat fulltime binnen zitten. Ze wilde meer buiten bezig zijn. Maar hoe ze dat ‘meer buiten bezig zijn’ ging aanpakken, wist ze lange tijd niet. De interesse in het groen was er wel altijd; ze is opgegroeid op een fruitteeltbedrijf.
Anders dan verwacht begon haar buitenavontuur uiteindelijk niet in het fruit. Doordat Wendy’s moeder de buurvrouw is van De Wijkse Moestuin, leerde Wendy tijdens een rondje met de hond de moestuin kennen. Ze raakte geïnteresseerd in moestuinieren en ging als vrijwilliger aan de slag bij Bea om te kijken of haar hart daar echt lag.
Inmiddels zijn haar ideeën om buiten bezig te zijn een stuk concreter: ze volgt nu een opleiding op de Warmonderhof (opleidingscollectief voor biodynamische landbouw). Dat betekent naast één dag opleiding ook stage lopen bij een of meerdere bedrijven. Het is niet verwonderlijk dat ze De Wijkse Moestuin als stageplek koos. Op deze prettige plek leert ze heel veel. Zeker omdat de docent in Bea er nog steeds is.
Wendy kijkt graag de kat uit de boom, maar voelt zich nu heel erg thuis in de maandagploeg. Naast deze ene dag gaat ze één dag naar school, werkt ze nog 16 uur als juriste en loopt ze nog één dag stage bij een biologisch fruitbedrijf. Juist omdat de beide landbouwbedrijven waar ze stage loopt compleet verschillend zijn kan ze echt ontdekken waar haar passie ligt.
Binnenkort hoopt ze haar opleiding af te ronden. Nou nog bepalen waarmee ze in de toekomst verder wil…